حضور آدمها در عکسهای عباس کوثری همیشه مشهود است. آدمهایی سرگردان، خیره، مات و مبهوت؛ آدمهایی از جنس روزمره. دوربین عباس کوثری هیچگاه به روزمرهگی آنها آسیبی نمیزند. آنکه تماشا میکند، به تماشا ادامه میدهد، آنکه چشمهایش را بسته، چشمبسته میماند و آنکه حرف نمیزند، خاموش میماند. انگار این خصلتها بعد از عکسها هم ادامه مییابند تا ابد. اینگونه است که در چشم کوثری همیشه آنکه تماشا میکند بر آنچه تماشا میشود میچربد.
«خیره به تاخت» مجموعهی ۱۲ عکس دیدهنشده است از عباس کوثری.
[layerslider id=”24″]
«چرا اطلاع ما از آدمهای فرهنگی و بافرهنگ کشورمان –آنهم در این عصر عظیم تبادل…
آبان ماه ۱۳۶۴ فیلم دونده به کارگردانی امیرنادری در تهران و در دو سینمای آزادی…
شاید اگر سالگادوی کبیر دکتر علم اقتصاد نبود، هرگز چنین به نادیدنیها راه نمیبرد. آموخته…
پیمانکار لولهکش گفت اگر جلو خودت این پول را بدهم به یارو راضی میشوی؟ لولهی…
طبيعت روي کرهي زمين يک بار با عصر يخبندان آخرالزمان را تجربه کرده است. خطر…
«من در محیط کارم مورد استثمار قرار گرفتم.»«حقوق واقعی من پایمال میشود.»«سهامدار و مالک حقوق…