تئاتر بی‌آکسسوار

(این مطلب در بیستمین جشن سالیانه‌ی انجمن منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران تئاتر جایزه‌ی رتبه‌ی اول بخش ترجمه را دریافت کرد.) اندی اسمیت، نویسنده و کارگردان تئاتر که با نام هنری اِی اسمیت نیز شناخته می‌شود، از ۱۹۹۹ نمایشنامه‌های خود را روی صحنه می‌برد. او تجربه‌ای را به‌صورت پروژه‌ی تحقیقی‌ برای…

ادامه

رخت‌چرک‌هایم برای خودم

(این مطلب در بیستمین جشن سالیانه‌ی انجمن منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه‌ی تئاتر برنده‌ی رتبه‌ی نخست بخش گفت‌وگو شد.) عادتم است، در مواجهه با اجرا‌های «در انتظار گودو» اول چشمم می‌رود دنبال درختی که بکت برای صحنه‌اش نوشته است. انگار چکیده‌ی اجرا را در شکل این درخت و ترکیبش با…

ادامه

رودررو با تماشاگر و مرگ

نصرت‌الله وحدت کار خود را از تئاتر اصفهان آغاز کرد و عناصر همان شیوه‌ی نمایش را وارد کار فیلمسازی خود کرد. او که ابتدا کار سینما را با بازیگری آغاز کرد از معدود کارگردانان سینمای ایران است که در تمامی فیلم‌های خود نقش اول را برای بازی عهده‌دار بوده است.…

ادامه

نغمه‌ی بازماندگان

تراژدی کلاسیک آتنی اغلب به‌صورت گونه‌ای از شعر درباره‌ی مرگ موردملاحظه قرار می‌گیرد. داستان‌های آن همواره حول محور مرگِ[۲] کاراکترهایی خاص می‌گردند که بر نمایشنامه‌هایی که در آنها حاضر می‌شوند حاکم هستند: آگاممنون، اُدیپ، آنتیگونه، پنتئوس، هیپولیتوس، هرکول. تراژدی، با جلب توجه مخاطبان خود به تجربه‌های این کاراکترها، آنها را…

ادامه
1 2 3 13