همه میدانستند که آخرین روز حیات نجف دریابندری، با آن زبان یکهی فارسیاش، در راه است. از پس سکتههای پیاپی، زبانِ تکلم رفته بود، اما زبانِ فارسیاش همچنان با ما بود. میگفتند در سالهای آخر کسی را نمیشناخت، اما اگر توانی در عضلات صورتش باقی میماند، صرف قهقهههای معروفش میشد.…
ادامهماهنامهی شبکه آفتاب تعدادی از صفحات ویژهنامهی نوروزی خود را به عکس اختصاص داده است. بدین منظور داستانی از بیژن نجدی با عنوان «سپرده به زمین» از مجموعهی «یوزپلنگانی که با من دویدهاند» را انتخاب کردهایم. از عکاسان عزیز تقاضا میکنیم با مطالعهی این داستان که پس از کسب مجوز…
ادامهنصرتالله وحدت کار خود را از تئاتر اصفهان آغاز کرد و عناصر همان شیوهی نمایش را وارد کار فیلمسازی خود کرد. او که ابتدا کار سینما را با بازیگری آغاز کرد از معدود کارگردانان سینمای ایران است که در تمامی فیلمهای خود نقش اول را برای بازی عهدهدار بوده است.…
ادامهسال ۱۳۷۲، وقتی پس از سیزده سال دوری از وطن، به ایران بازگشت و مستند کوتاه «وانگه روان جهان گله کرد» را در امتداد دغدغههای فرهنگی پیشینش، و مشخصاً در گفتوگو با فیلم «ایران، سرزمین ادیان» ساخت، یکی از کارمندان لابراتوار که راشها (نسخهی اولیهی نگاتیوها) را دیده بود از…
ادامه