[layerslider id=”13″]
در فاصله‌ی کوتاه قلعه‌گنج و چلپایی روی تپه‌های نرم کنار جاده، بزرگ نوشته‌اند: «پرداخت زکات جان و مال را پاکیزه می‌کند.» چلپایی، با آن اسم عجیبش کوچه ندارد؛ خیابان هم ندارد. چند خانه‌ی محقر، بی‌نظم و بی‌ترتیب کنار هم ساخته شده‌اند. انگار چند قوطی‌کبریت از دستان عابری حواس‌پرت بی‌هوا افتاده و پخش شده توی این زمین خدا. غلامرضا حسنخانی، دستیارِ مدیرکل کمیته‌ی امداد استان کرمان در جنوب، مسجد امام حسن مجتبی(ع) را نشان می‌دهد که تازه ساختش تمام شده. می‌گوید: «کل پول این مسجد از زکات درآمده. کارهای عمرانی دیگری هم مثل ساخت کتابخانه‌ی مسجد و آشپزخانه با پول زکاتی ساخته شده که از مردم جمع‌آوری شده. حدود دویست میلیون تومان هم هزینه‌ی ساخت این مسجد شده که در طول سال‌ها جمع شده است.» سلیمانی می‌گوید همین که مردم به‌چشم می‌بینند زکاتشان صرف چه شده توفیقات ما را در کار زکات بیشتر کرده. و بعد مصارف زکات را، که در شرع آمده، به‌ترتیب اولویت برمی‌شمرد: رسیدگی به فقرا و مساکین، به کسانی که برای زکات تلاش می‌کنند(عاملین)، در راه تثبیت عقاید و جذب قلوب مردم، برای آزادسازی بردگان، بدهکارانی که توان پرداخت بدهی خود را ندارند، سبیل‌اله (کارهای عام‌المنفعه) و ابن‌السبیل (درراه‌ماندگان).
حسنخانی می‌گوید در این منطقه در موارد مصرف زکات کارهای عام‌المنفعه بیشتر توی بورس است، مثل ساخت و تعمیر و بازسازی مسجد، خانه‌ی عالِم، روشنایی معابر، پل و غسالخانه.
بخشی از گزارش ایمان پاکنهاد
