کارا واکر هنرمندی است که آثار پیچیده و متعارضش مملو از ارجاعات به نهادِ بردگی و سرچشمه‌های تصویری کلیشه‌های نژادی است. آثار او همواره درگیر و در پیوند با درک سرگردانی و آوارگی مردمان افریقایی‌امریکایی است. او از تصاویر ضدنور (سیلوئت) سیاه و سفید، عروسک‌های سایه‌بازی، ویدیو انیمیشن، کولاژ و ترکیبِ مدیوم‌های مختلف در خلق آثارش بهره می‌گیرد. او که حالا یکی از مهمترین هنرمندان نسل خود به شمار می‌رود، بیش از هر چیز، به‌علت سیلوئت‌های کاغذی‌اش شهرت دارد.
در بخش تجسمی شماره‌ی سی‌ویکم ماهنامه‌ی شبکه آفتاب، نسترن صارمی مقاله‌ای نوشته درباره‌‌ی این هنرمند معاصر آفریقایی‌آمریکایی. همچنین آزاده بابایی‌فرد و ژینوس تقی‌زاده از زنانِ جهان هنر نوشته‌اند. آنانی که الهام‌بخش هنرمندان بودند و در اغلب موارد سرنوشت تراژیک جزء جدایی‌ناپذیر زندگینامه‌ی آنان است. «ماندن در خفا و تاریکی، احساس مورد سوءاستفاده قرار گرفتن یا احساس عدم پیشرفت آنها را به ورطه‌ی افسرد‌گی و تنهایی و در مواردی جنون کشاند و به خودکشی و مرگ در انزوا منجر شد. در مواردی الهام‌بخش‌ها توانستند خود را از زیر سایه‌ی هنرمندانی که با آنها در ارتباط بودند خارج کنند و خود دست به خلق آثار هنری بزنند تا جایی که نامشان به عنوان هنرمند در تاریخ هنر باقی بماند». در این مقاله به بررسی زندگی در سایه و زندگی مستقل هنرمندانی چون ایدی سجویک، کامیل کلودل و فریدا کالو پرداخته شده.
مروری بر مطالب تجسمی شبکه آفتاب ۳۱
