آنها که مخاطب بسیار جدی‌تر موسیقی هستند وقتی آلبومی جدید به دستشان می‌رسد دفترچه‌ی آن را ورق می‌زنند و در صفحه‌های آخر، آنجا که معمولاً کسی آن را نمی‌خواند، دنبال نام تهیه‌کننده‌ی اثر می‌گردند؛ زیرا تهیه‌کننده دست پشت پرده‌ی موسیقیِ «ضبط شده» و خالق پنهان اثری است که ما می‌شنویم. در بخش موسیقی شماره‌ی سی‌ام ماهنامه‌ی «شبکه آفتاب»، مقاله‌ای می‌خوانیم دباره‌ی دست پشت پرده در موسیقی به قلم علیرضا عشقی.
اصولاً موسیقی از آنجایی آغاز می‌شود که افراد سازی به دست می‌گیرند و سعی می‌کنند صدایی خوش از آن خارج کنند. برای بسیاری از نوازندگان، که به اوج موفقیت رسیده‌اند، نگاه کردن به دستان اسطوره‌ها مهم‌ترین الگوی یادگیری بوده است. سیامک قلی‌زاده و آنژلا والی از اهمیت داشتن و نداشتن دست نوشته‌اند: «دست به‌مثابه ابزار».
برخی موسیقی را برآمده از دل می‌دانند و برخی دیگر آن را محصول فکر. اما در اکثر سازهای موسیقی دست است که نوازنده از آن برای نواختن استفاده می‌کند. دست و پنجه، و سیستم عصبی و عضله‌ای آن، تأثیر به‌شدت زیادی در کار و لهجه‌ی نوازندگیِ موسیقیدان‌ها می‌گذارد. محمدعلی پورخصالیان در این شماره درباره‌ی انگشت‌گذاری‌های ویژه‌ی موسیقیدانان نوشته.
این روزها تولید انبوه و تجاریِ انواع ساز رسم متداول بازار است اما حسام گرشاسبی با کامبیز سینی‌چی گفت‌وگو کرده است؛ یکی از آنهایی که با صرف وقت زیاد گیتارِ دست‌سازِ امضادار با تیراژ کم می‌سازند.
