بعد از این‌که در اثبات ایرانی بودن مولانا ناکام ماندیم و ترکیه او را از آن خود کرد و کل سند قونیه را به نامش زد و بعد از این‌که در اثبات ریشه‌ی ایرانی داشتن خیلی چیزهای دیگر راه به جایی نبردیم، حالا دست گذاشته‌ایم روی سلفی و می‌گوییم اولین سلفی را یک ایرانی گرفته، آن هم نه هر ایرانی‌ای. ناصرالدین‌شاه قاجار یک روز همسرانش را جلوی آینه‌ی بزرگ و قدی تالار کاخش جمع کرد و خودش دوربین گذاشت و از توی آینه عکس گرفت و این شد اولین سلفی تاریخ بشر. اگر با تلاش و کوشش فراوان ثابت کنیم که اولین سلفی متعلق به ایران است، آن‌وقت جهان به ما افتخار خواهد کرد و دیگر از فهرست کشورهای جهان‌سومی‌خارج خواهیم شد و یوسف اباذری هم آن‌طوری با ما سخن نخواهد گفت.
هفته‌ی پیش اربعین بود و این هفته هم دو روز تعطیل است و کار و کاسبی گالری‌ها کم‌رونق. با این‌حال فردا سه چهار نمایشگاه افتتاح می‌شود. از جمعه در چندین گالری جشنواره‌ی «دسترسی محدود پنج» برپا خواهد شد. چهار نگارخانه‌ی آران، ویستا، داربست، و شماره‌ی شش در تهران تا چهارشنبه سوم دی‌ماه میزبان برنامه‌های مختلف این جشنواره‌ی غیررقابتی هستند که شامل آثاری از ایران و چند کشور دیگر است. «دسترسی محدود پنج» علاوه بر تهران در شیراز و کرمان هم برگزار می‌شود و با بخش‌های نمایش مستندهای هنری و تجربی، ویدئوآرت، و اپ‌آرتش قصد دارد بین هنرمندان ایرانی و خارجی تبادل ایده و تجربه کند و فاصله‌ی بین حوزه‌های متنوع هنر نیومدیا را کاهش دهد.
در نگارخانه‌ی الهه، اولین آقامالیان نمایشگاه نقاشی‌ای با عنوان «تونل زمان» دارد. خودش در معرفی نمایشگاهش با مقداری غلط‌های انشایی نوشته «طبق تئوری نسبیت انشتین چنان‌چه جسمی نزیک به سرعت نور حرکت کند زمان برای آن جسم آهسته‌تر پیش می‌رود و زمان به عقب بر می‌گردد. از نظر علمی‌سه پدیده‌ی طبیعی، شامل سیاهچاله‌ها، کرم‌چاله، و ریسمان‌های کیهانی می‌توانند سکوی پرتاب به آینده یا گذشته باشند. با پیشرفت علم و کشف بسیاری از رازهای هستی امکان سفر در زمان پس از ورود به تونل زمان و قرار گرفتن در بعد بی‌زمان می‌توان به هر زمانی سفر کرد. وجود تونل زمان مرا به فکر خلق مجموعه‌ای جدید از آثارم که آن را به همین نام نهاده‌ام رساند.» آقامالیان سال ۱۳۹۱ نمایشگاهی در گالری هفت‌ثمر داشت. نمایشگاه فعلی‌اش هم تا هشتم دی برقرار خواهد بود.
در سالن‌های مختلف گالری اعتماد هم چندین نمایشگاه برپاست. در سالن یکش شاه‌پری بهزادی نمایشگاه نقاشی دارد. محسن صادقیان در یادداشتی شامل مقداری غلط‌های انشایی درباره‌ی مجموعه‌ی جدید کارهای بهزادی نوشته «اشیایی که وسیله و ابزار کارند، یا فرم‌های بسیار ساده‌شده‌ای از معماری و وسایل خانه و بعضاً فرم‌های ارگانیک، حضور این اشیا و نحوه‌ی اجرای‌شان به گونه‌ای است که آثار این دوره‌ی شاه‌پری خصلتی رمز‌گونه و معناگرا به خود می‌گیرد. پیگیری مسیر درونی و آزمون‌های غیرمتعارف و… تاثیرپذیری از رویداد و رخدادهای اجتماعی از تأکیدات این دوره است.» در سالن دو محمدرضا حسین‌جواهری و در سالن سه محمود بخشی کارهای نقاشی و در سالن چهار امیر شمس عکس‌های خود را به نمایش می‌گذارند.. نمایشگاه‌های بهزادی و حسین‌جواهری تا هفتم دی و نمایشگاه محمود بخشی و امیر شمس تا ۲۳ دی برپا هستند.
در گالری مهروا، گروهی از عکاسان، کارهای تازه‌شان را به نمایش می‌گذارند. اسم نمایشگاه «روشندان» است و در توضیحش آمده که «روشندان، روایت تنهایی انسان معاصر است از نگاه یازده عکاس.» یازده عکاس این‌ها هستند: کوروش ادیم، نسیم احمدی، مونا بزرگی، هوفر حقیقی، آذین راد، امین طلاچیان، فرزانه قدیانلو، ابراهیم کاشانی، امیرعلی گلریز، سولماز مالک، و محمودرضا نوربخش. عکس‌ها تا هشتم دی روی دیوارند.
ماجراهای نماد میدان انقلاب هم بعد از گذشت چیزی حدود هفت سال هنوز ادامه دارد. هفت سال پیش نمادی را که ایرج اسکندری ساخته بود به بهانه‌ی این‌که قرار است آن‌جا ایستگاه مترو شود برداشتند، بعد یک نماد دیگر جایش گذاشتند که هنوز جا خوش نکرده گفتند نشانه‌های فراماسونی دارد. خرابش کردند جوری که انگار میدان انقلاب هیچ‌وقت چنین نمادی به خود ندیده. بعد هم چند نماد دیگر درست شد و خراب شد و کنار گذاشته شد، چون بعضی کپی بود و بعضی دیگر را می‌گفتند در شأن میدان نیست. بعد فراخوان دادند و مسابقه گذاشتند که هر کسی طرح بهتری آورد، وسط میدان اجرایش می‌کنند. آثاری هم منتخب شدند و منتظرند ببینند اختلاف متولیان ماجرا به کجا می‌رسد. باید دید بالاخره چه نمادی از پس حفظ شأن میدان انقلاب برخواهد آمد. خدا هیچ نمادی را روسیاه نکند.
