دیمیتری شاستاکوویچ، آهنگساز بزرگ روس، اگر زنده بود امروز ۱۱۰ ساله می‌شد. آثار بسیار زیادی از او باقی مانده که یکی از مشهورترینِ آنها سمفونی شماره‌ی هفت، معروف به سمفونی لنینگراد، است. شاستاکوویچ این سمفونی را زمانی نوشت که شهر لنینگراد در جنگ دوم جهانی، در محاصره‌ی ارتش نازی بود. شاستاکوویچ در زمان محاصره در قسمتِ دفاع ضدهوایی ارتش شوروی خدمت می‌کرد. او نوشتن این سمفونی را در ۲۷ دسامبر ۱۹۴۱ تمام کرد. آوریل سال بعد میکروفیلم‌های دست‌نوشته‌ی شاستاکوویچ از این سمفونی را مخفیانه به تهران فرستادند تا از طریق کشور بی‌طرف ایران در جنگ دوم، به نیویورک ارسال شود. موفق شدند و این سمفونی باشکوه به رهبری هنری وود و اجرای ارکستر فیلارمونیک لندن اولین بار در ۲۲ ژوئن همان سال در رادیو «اروپای غرب» پخش شد. کنسرت این سمفونی هم که حالا به سمفونی لنینگراد شناخته می‌شد، یک هفته بعد در «رویال آلبرت هال» لندن اجرا شد. ۱۹ جولای ۱۹۴۲ هم کنسرت این سمفونی به رهبری آرتورُ توسکانینیِ ایتالیایی و با اجرای ارکستر سمفونیک ان‌بی‌سی در شهر نیویورک اجرا شد. از این سمفونی در تاریخ معاصر به بزرگ‌ترین آهنگِ جنگ تعبیر می‌کنند. به‌خاطر این سمفونی، به شاستاکوویچ نشان «استالین» را اهدا کردند.
«آداجیو»، موومانِ سوم این سمفونی را بشنوید؛ باشکوه است و غمناک و سوگوار.
