این روزها بسیاری از منتقدان و علاقه‌مندانِ پیگیر موسیقی در همه جای دنیا نگران زوال بلوز هستند. حمایت از هنرمندانی همچون جا بوسونوا و گری کلارک، استعدادهای ناب نسل جدید، به همین دلیل است. درصورتی‌که در قیاس با آن بلوزنوازان نسل اول و دوم ساز و نوای این نسل رنگ و لعابی ندارد. حساب خواننده‌های زن بلوز مثل جاس استون و بت هارت را جدا می‌کنم که انصافاً استادانه کارشان را انجام می‌دهند. اما در هیاهوی دل‌نگرانی‌ها برای آینده‌ی بلوز متأسفانه یا خوشبختانه دود همچنان از کنده بلند می‌شود. رابرت کری، نوازنده‌ی برجسته‌ی بلوز که در همان دوران جوانی در دهه‌ی ۱۹۸۰ خیلی زود یکی از ستون‌های این سبک شد، آلبوم جدیدی منتشر کرده و با آن بداهه‌پردازی‌های درخشان و بلوزخوانی بی‌بدیلش، موسیقی را به آینده‌ی بلوز امیدوار کرده است.
شاید این را باید اول مطلبم می‌نوشتم که اگر بلوز دوست دارید بروید آلبوم «Robert Cray & Hi Rhythm» را گوش بدهید که بلوز اصیل مدرن است، با یک عالمه ریف بلوزی‌فانکی دوست‌داشتنی اما بهتر دیدم در پاراگراف دوم بنویسم اگر «موسیقی خوب» دوست دارید و سبک و جنس و ملیتش برای شما مهم نیست، آلبوم جدید رابرت کری شما را به زیبایی سرگرم می‌کند.
«Robert Cray & Hi Rhythm» آلبوم بلوز در معنای کامل کلمه است. ترانه‌های ساده که درباره‌ی چیزهای معمولی زندگی حرف می‌زند، ارکستراسیون نه‌چندان جمع‌وجور بلوزی (گیتار الکتریک، بیس، درامز، کیبورد، اورگان، پیانو و سازدهنی) و تحریرهای بلوزی رابرت کری در کنار تنوع ریتم‌ها و گروُوها و بداهه‌نوازی‌هایی موجز ولی بدیع باعث شکل‌گیری این آلبوم بلوز شنیدنی شده است.
حضور استیو جردن، درامر و پردیوسر (تهیه‌کننده در مفهوم بین‌المللی یعنی کسی که از لحظه‌ی آغاز کار نظارت فنی دارد تا انتها و حتی بخش عمده‌ی صدا و سنوریته‌ی اثر متعلق به اوست) نقش مهمی در محصول گوش‌نواز رابرت کری داشته است. او نوازنده‌ای سیاه‌پوست است و تبحر خوبی در تولید آلبوم‌های بلوز دارد. جردن در همکاری قبلی‌اش با کری در آلبوم «کفش‌هات رو دربیار» موفق به کسب جایزه‌ی گرمی بهترین آلبوم بلوز در سال ۲۰۰۰ شد.
چالز هاجز یکی از پیرهای بلوز که سابقه همکاری با آل گرین، آلبرت کالینز و تام جونز را در کارنامه دارد در این آلبوم اورگان و پیانو و لروی هاجز (برادر چارلز) هم گیتار بیس نواخته است. آرچی ترنر هم کیبوردیست این آلبوم است. هر سه‌ی این نام‌ها سال‌ها در گروه Hi Rhythm Section فعال بودند. های ریتم در دهه‌ی ۱۹۷۰ هاوس بند (گروه موسیقی که به شکل ثابت با یک رکورد، یا یک کلاب یا شبکه‌ی رادیویی کار می‌کند و امکان دارد به‌صورت گروه نوازندگان با هنرمندان بسیاری کار کند) بود. ظاهراً رابرت کری برای ادای دین به این شاخص ممفیسی عنوان آلبوم را این‌گونه انتخاب کرده است. های ریتم استایل و صدای خاص خودش را به آثاری که در آنها همکاری داشته تزریق می‌کرده است. آنها گروه نوازندگان استودیویی صرف نبودند بلکه صدا و امضای خاص خودشان را داشتند. آنها در دهه‌ی ۱۹۷۰، در هر آلبومی که مشارکت می‌کردند، شکل خاصی از ریتم‌ها و گرووها در آن آلبوم‌ها دیده می‌شد و در آلبوم «Robert Cray & Hi Rhythm» هم تأثیر درخشانی داشتند. خیلی دور از ذهن نیست اگر این آلبوم را یکی از شاخص‌ترین آلبوم‌های بلوز ده سال اخیر بدانیم؛ آلبومی که در ممفیس و با یک گروه کارکشته ممفیسی ضبط شده و یادآور دوران طلایی بلوز در ممفیس است.
