کافی بود با دست بشمریم تا متوجه شویم همان تعداد آدمی که برای تشییع جنازه‌ی پاشایی به تالار وحدت رفته بودند، حرف‌های یوسف اباذری درباره‌ی او را هم تحلیل کردند. اما هرچه می‌گذرد به‌جای اینکه ماجرا از تب و تاب بیفتد، داغ‌تر می‌شود و فوج‌فوج جمعیت در قالب دوتیم به مصاف همدیگر می‌روند: تیمی که طرفدار حرف‌های اباذری است و معتقد است صحبت‌های او تلنگری بوده به مردمی که هرچه می‌گذرد بیش‌تر در ابتذال فرو می‌روند، و دسته‌ای دیگر که می‌گویند حرف‌های اباذری ناشی از عصبانیتش بوده و مبنای درستی ندارند. یک گروه هم هستند که مثل همیشه در نقطه‌ی امن ایستاده‌اند و خود را در هیچ‌کدام از دودسته جا نداده‌اند اما نتوانسته‌اند بر وسوسه‌ی واکنش نشان دادن به این جریان هم غلبه کنند. اینها کسانی‌اند که با تشخیص جنس مرغوب صدای اباذری از او خواسته‌اند خود را به صحنه‌های تئاتر برساند. طوری شده که باید یک اباذریِ دیگر بیاید و با یک داد جمعیتی را که دور اباذری جمع شده‌اند بتاراند.
قبل از اینکه اباذری در دانشکده‌ی علوم اجتماعی دانشگاه تهران نسخه‌ی موسیقی پاشایی را بپیچد، ارسلان کامکار بود که در گفت‌وگو با سایت موسیقی ما نسخه‌ی یانی را پیچید و گفت او آدمی بی‌سواد و عوام‌فریب است. یانی قرار است به‌زودی کنسرت‌هایی در ایران برگزار کند.
متأسفانه ناراحتی حافظ ناظری از دست برگزارکنندگان جایزه‌ی گرمی در هیاهوی حرف‌های اباذری گم شد و مجال همدلی پیدا نکرد. بعد از اینکه او در صفحه‌اش در فیس‌بوک عکسی از سال ۲۰۰۵ در یکی از کلاس‌های دانشگاه هاروارد منتشر کرد و در توضیح عکس (که او و شهرام ناظری را جلوی تخته‌سیاه در حال گرفتن جایزه‌ای نشان می‌داد) نوشت که داشته نشان لیاقت دانشگاه هاروارد را دریافت می‌کرده، و بعد از اینکه معلوم شد دانشگاه هاروارد چنین نشانی ندارد، توضیح خود را تصحیح کرد و نوشت این جایزه از طرف انجمن دانشجویان دانشگاه بوده و بعد از اینکه عده‌ای گفتند که این نشان هیچ ارزش هنری‌ای ندارد و تازه از گیفت‌شاپ دانشگاه خریداری شده، ادمین صفحه‌اش در فیس‌بوک (که با توضیحش معلوم شد که خود حافظ ناظری نیست) مطلبی با تیتر «شرم» منتشر کرد و به معترضان گفت اگر با حافظ ناظری مشکل دارید چرا حرمت تخته‌سیاه را پاس نمی‌دارید و رسانه‌های افشاگر را هم تهدید کرد که از طریقِ «یکی از مدیران ارشد فیس‌بوک» درشان را تخته خواهد کرد.. اما موج اباذری از راه رسید و فرصت برای اینکه حرمت ازدست‌رفته‌ی تخته‌سیاه برگردد، از دست رفت.
این هفته همه سرگرم اباذری بودند. ماجرا یک هفته‌ی دیگر هم طول بکشد، ماه صفر را پشت‌سر می‌گذاریم و بازار موسیقی دوباره سرپا می‌شود و سالن‌های کنسرت برنامه‌های خود را از سر می‌گیرند. عجالتاً یک آلبوم هم درآمده.
«پایکوبان» آلبومی تصویری است که به‌تازگی منتشر شده، آوازش را میثم اکبری خوانده و آهنگسازی‌اش با متین پیمانی بوده. این آلبوم هفت قطعه به نام‌های «پیش‌درآمد چهارگاه»، «آوازِ مقامی با شعری از باباطاهر»، «رِنگ»، «آواز بیداد با شعر رهی معیری»، «تصنیف “حضرت عشق” با شعری از مولانا»، «آواز چهارگاه با شعری از سعدی» و «تصنیف “پایکوبان” در چهارگاه» دارد. تصویربرداری‌اش در مکان‌هایی تاریخی با معماری سنتی زمان قاجار انجام شده و سه‌تار و دف و تنبکش تصاویر را همراهی می‌کنند.
گروه‌هایی که می‌خواستند کنسرت برگزار کنند هفته‌های زیادی در انتظار اجازه‌ی اداره‌ی اماکن نیروی انتظامی بودند، تا بالاخره اجازه صادر شد و فعلاً تا کنسرتی لغو نشده باید به توافق اداره‌ی اماکن و وزارت ارشاد خوش‌بین بود. کنسرت‌های زیادی در راه‌اند. ارکسترمجلسی «رسا» به رهبری رامیار بهزادی ۳ دی‌ماهدر تالار رودکی، گروه موسیقی «رز» به سرپرستی نازلی بخشایش ۴ و ۵ دی‌ماه در فرهنگسرای نیاوران، گروه موسیقی دستاس هم در همین زمان در فرهنگسرای نیاوران، آنسامبل یونانی «کواتروالمنتی» و سولیست‌هایش آریا باستانی‌نژاد و الکسندرو سهالاپسیس ۱۱ و ۱۲ و ۱۳ دی‌ماه در تالار وحدت، ارکستر فیلارمونیک تهران به رهبری آرش گوران، ۱۵ و ۱۶ دی‌ماه در تالار وحدت، و سیمین غانم ۱۷ و ۱۸ و ۱۹ و ۲۵ دی‌ماه مختص بانوان در تالار وحدت، کنسرت برگزار خواهند کرد. هفته‌ی موسیقی تلفیقی تهران هم از برنامه‌های آتی فرهنگسرای نیاوران است. این دومین دوره‌اش است و اولین دوره‌ی آن سال ۱۳۹۱ با حضور پیتر سلیمانی، پویا نیک‌پور، دارا دارایی، و گروه‌هایی چون پالت، کامنت، نایما، و مانوها برگزار شد. اما هنوز از جزئیات برنامه‌ی امسال خبری نیامده.
